اگر بخواهیم عملکرد روابط عمومیها را در سطح کشور بررسی کنیم نمی توانیم از نقش روزنامه ها و در کل روزنامه نگاری دراین بخش چشم پو شی کنیم . امروزه ما شاهد نقش روز افزون روزنامه ها در عملکرد روابط عمومی  ها ی گوناگون (چه دولتی و چه خصوصی )هستیم .به طوری که در هر سازمانی مشاهده میکنیم که اعضای اداره روابط عمومی آن در تلاشند تا عملکرد خود را با استفاده ازروزنامه ها بهتر کنند ویا با خبررسانی سریع وبه موقع به روزنامه ها عملکرد آنها را نیز اعتلا بخشند. اما در این میان موضوعی که نظر نگارنده را به خود جلب کرده است ، معضلی است که همیشه ودر همه ی سطوح روزنا مه نگاری وپس از آن روابط عمومیهای کشور به آن دچار است و آن این است که چون قانون مطبوعات وبه طور اختصاصی تر قانون اصلاحات مطبوعات در ایران خوشایند ویا بهتر بگوییم کامل نیست همیشه مشکلات روز افزون در عرصه ی خبررسانی در رسانه های ما وجود دارد وهمین مشکل به روابط عمومیهای ما هم سرایت بسیاری کرده است، به طوری که می توان گفت با توجه به رابطه نزدیک وعمیقی که میان این دو حرفه (روزنامه نگاری وروابط عمومی) وجود دارد ، مشکلاتی که در حرفه ی روزنامه نگاری به وجود می آیدبه روابط عمومی ها هم سرایت پیدا می کند  .به عنوان مثال هنگامی که یک روزنامه یا یک خبرگزاری بسته یا تعطیل میشود  می تواند اثرات سوء مستقیم یا غیر مستقیمی بر عملکردروابط عمومی ها داشته باشد. برای توضیح بیشتر می توان گفت که اکثر روابط عمومی های دولتی مانند وزارتخانه ها و... دست به تاسیس خبر گذاری تخصصی خود میکنند وچون همیشه میان خبر گذاریها رقابت برای بالا بردن سطح کیفیت عملکرد وجود دارد، تعطیل شدن دیگر خبر گزاریها باعث می شود که رقابت هم پایین بیاید واثرات سوء بر عملکرد روابط عمومی سازمان مربوطه بگذارد. نکته ی دیگری که نگارنده قصد دارد در مورد آن در این پست صحبت کند، چگونگی اهمیت دادن مسئولان کشور به روابط عمومیها است. به قول دکتر افخمی یکی از اساتید مجرب دانشکده ی ارتباطات ، مسئولان ما در بیشتر زمینه ها سیاست یک بوم ودو هوا را درپیش گرفته اند که یکی از این زمینه ها روابط عمومی است. مثلا در یک وزارت مهم اداره ی کل روابط عمومی را تعطیل می کنیم واز سوی دیگر یک روز را(27 اردیبهشت) در اصل روز مخابرات است را به نام روز روابط عمومی نام گذاری می کنیم .فکر می کنیم که قدم بزرگی در اعتلای این عرصه برداشته ایم. در حالیکه دولتمردان با سنگهای وقت به وقت وبزرگی که هرروزه جلوی پای این عرصه ودر کل عرصه ی خبر رسانی می اندازند، همه چیز را با دست خود خراب میکنند. موضوعی را که به طور اختصاصی نگارنده می خواهد به آن اشاره کند این است که مادامیکه در عرصه های دیگر ارتباطات وخبررسانی محدودیت وجودارد، در عملکرد روابط عمومی ها نیز هم محدودیت وهم ناکارآمدی وجود خواهد داشت وتا زمانی که مسئولان مربوطه فقط درروز27 اردیبهشت یادشان می افتد که موضوعی به نام ارتباطات و روابط عمومی وجود دارد این حرفه به جایگاه شایسته و بایسته ی خود نخواهد رسید ونتیجه ی کار این میشود که این حرفه نه تنها از استانداردهای لازم در کشور ما برخوردار نیست، بلکه تلاشی هم در بالا بردن سطح آن نمی شود واین نهاد در سازمان به نهادی توجیه گر بدل شده که به طورغیر تخصصی عمل میکند وبه وظایف خبرگیری وخبررسانی ودر کل ارتباطات انسانی خود آشنا نیست.

الناز محمدی